Για πολλούς τα κουαρτέτα με πιάνο του Μότσαρτ, τα οποία μάλιστα εγκαινιάζουν ιστορικά το είδος, είναι κοντσέρτα για πιάνο σε σμίκρυνση, λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που έχει το πιάνο. Κατ’ αναλογία, τα κουαρτέτα του Μπραμς θεωρούνται συμπυκνωμένες συμφωνίες ενός νέου δημιουργού, ο οποίος δεν ένιωθε έτοιμος να περάσει σε εκτενείς συμφωνικές συνθέσεις και διοχέτευε τις μεγαλειώδεις ιδέες του σε άλλους μουσικούς σχηματισμούς. Πάνω από όλα όμως, αμφότερα είναι γνήσια
αριστουργήματα της μουσικής δωματίου, απαιτώντας από κάθε όργανο τον «καλύτερο εαυτό του» και συγχρόνως αναπτύσσοντας μεταξύ των οργάνων πυρετώδεις διαλόγους στο πλαίσιο αλησμόνητων μουσικών αφηγήσεων.