Η έκθεση, όπως αναφέρει ο επιμελητής, χαρτογραφεί μια τεράστια καλλιτεχνική περιοχή συγκεντρώνοντας πίνακες, κολάζ, βίντεο-έργα, ένα νέο ηχητικό έργο καθώς και πρόσφατα γλυπτά. Από διαφορετικές οπτικές, όλα αυτά τα έργα περιστρέφονται γύρω από ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για την conditio humana. «Τι μπορούμε να γνωρίζουμε και πώς;», «Πώς και γιατί διαδραματίζουν συχνά τα σφάλματα, τα λάθη και οι παρεξηγήσεις ζωτικό ρόλο στη διαμόρφωση ευρηματικών και δημιουργικών διαδικασιών;», «Πώς μπορούμε να ζήσουμε έναν βίο βιωτό με δεδομένη την πεπερασμένη γνώση μας και την κατακερματισμένη κατανόησή μας για την ανθρώπινη φύση;»· ερωτήματα όπως αυτά δομούν το εννοιολογικό πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Δρέγου. Από τις απαρχές του, το έργο του ήταν ένα καλλιτεχνικό τόλμημα αλλά και μια φιλοσοφική διερώτηση, δύο οπτικές με ζητούμενο όχι τόσο να δοθούν απαντήσεις που θα ισχύουν στο διηνεκές, αλλά μάλλον να διερευνηθούν τα θεμέλια των κανονιστικών και τρεχουσών θεωριών που καλύπτουν το πεδίο ενδιαφέροντός του.
Επιλεγμένα έργα από δύο μεγαλύτερες σειρές, τις «Labyrinth» [Λαβύρινθος] και «Capto Vacui» [Αδράχνοντας το κενό], στοιχειοθετούν τη ραχοκοκαλιά αυτής της έκθεσης. Μεταξύ σχεδίου και ζωγραφικής, επιστήμης και μύθου, και πάντα με μια ήπια παλέτα, οι καμβάδες αυτοί καταλαμβάνονται από υποδηλώσεις για φαινομενικά σύνθετες, αφηρημένες διατυπώσεις ευρηματικών διαδικασιών. Αριθμοί, σύντομες εξισώσεις, σπαράγματα αρχιτεκτονικών ή άλλων σχεδίων, λέξεις, διαγράμματα κ.ά. προβάλλουν ενταγμένα ή αντιπαρατιθέμενα μέσα από χειρονομιακές και ζωγραφικές περιοχές των καμβάδων. Αποτυπώνεται έτσι η καθαυτό δημιουργική διαδικασία της επινόησης, με όλα τα σφάλματα και τις παραβάσεις της, μια διαδικασία που ενέχει κάτι χαρμόσυνο και συνάμα τραγικό. Ο Βίτγκενσταϊν είπε κάποτε πως αποστολή της φιλοσοφίας είναι να δείξει στη μύγα πώς να βγει από τη μυγοπαγίδα, ο Δρέγος όμως φαίνεται να αμφισβητεί το ίδιο το ενδεχόμενο ενός τέτοιου εγχειρήματος. Αντ’ αυτού, μας παρουσιάζει τη χαοτική ομορφιά και δύναμη διαφορετικών εκδοχών τέτοιων μυγοπαγίδων, χωρίς να προσφέρει οδηγίες εξόδου. Σαν μια πραγματωμένη απορία, οι πίνακες αυτοί προσπαθούν να αποτυπώσουν αυτό που δεν μπορεί ούτε να αναπαρασταθεί ούτε να μεταφραστεί: την ίδια τη διαίσθηση και την έμπνευση.
