Η μουσική δωματίου γεννήθηκε από την ανάγκη των ανθρώπων να επενδύουν τις κοινωνικές συναθροίσεις τους με (καλή) μουσική. Συνθέτες όπως ο Χάυντν και ο Σούμπερτ φρόντισαν ώστε να τις συνοδεύουν με μουσική αβυθομέτρητης ουσίας και ποιότητας, παρά τη φαινομενική της απλότητα. Ωστόσο, τα μεταγενέστερα ρομαντικά τρίο,  όπως το Τρίο με πιάνο αρ. 2 του Μέντελσον, άρχισαν να θέτουν νέες προκλήσεις στους εκάστοτε εκτελεστές, εισάγοντας ανενδοίαστα το ζητούμενο της δεξιοτεχνικής λάμψης. Και αν μεταφερθούμε στην Αργεντινή του 20ού αιώνα, εκεί θα διαπιστώσουμε πόσο ο εγχώριος περήφανος και αισθησιακός χορός του τάνγκο διείσδυσε στη μουσική δωματίου, χάρη στο αστείρευτο ταλέντο του Άστορ Πιατσόλλα.