Ποτέ άλλοτε ο Τζουζέππε Βέρντι –που εμπλούτισε το οπερατικό ρεπερτόριο με τρία σαιξπηρικά δράματα: τον Μάκβεθ, τον Οθέλλο και τον Φάλσταφ– δεν εξέφρασε την εκδίκηση, την ίντριγκα και τη ζήλια πιο έντονα και πιο διαβολικά από ό,τι στην όψιμη όπερά του Οθέλλος: από παράφορο πάθος, ο βενετός πολέμαρχος Οθέλλος μετατρέπεται σε δολοφόνο, όταν ο Ιάγος συκοφαντεί την πιστή Δυσδαιμόνα. Μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης στη λογοτεχνία τελειώνει άδοξα, σκληρά και παράλογα. Ως Οθέλλος, ο Γιόνας Κάουφμαν αναλαμβάνει ίσως τον πιο απαιτητικό ρόλο του ρεπερτορίου του. Βρίσκεται «σε υπέροχη φόρμα» (Kronen Zeitung), «η ερμηνεία του είναι θεϊκή» (klassik-begeistert.de). Ο βαρύτονος Λουντοβίκ Τεζιέ «είναι ασυναγώνιστος ως Ιάγος» (Kurier), «οι επιθέσεις του μοιάζουν με πράξεις ηχητικής βίας, οι λεγκάτο αταξίες του με έξυπνους χειρισμούς. Ένας διάβολος επί της γης» (Der Standard). Η σοπράνο Ρέιτσελ Γουίλλις-Σόρενσεν είναι «μια ακαταμάχητη Δυσδαιμόνα» (Die Presse), με «φωνή που γονατίζει, με ηχόχρωμα που γοητεύει» (klassik- regeistert.de). Η σκηνοθεσία του Έιντριαν Νόουμπλ μεταφέρει τη δράση στα 1900 περίπου, απογυμνώνοντάς την από το ιστορικό της πλαίσιο. Δίνοντας έμφαση στον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή και στη συναισθηματική του αποσύνθεση, ο Oθέλλος αποκτά στοιχεία «ψυχολογικού θρίλερ» (bachtrack.com).
Με αγγλικούς υπότιτλους
Σε συνεργασία με την
Χορηγός εκδηλώσεων στον Κήπο
Οι θεατές στον Κήπο του Μεγάρου κάθονται στο γρασίδι. Μπορούν να φέρουν μαζί τους μαξιλάρια ή ριχτάρι.
