Η ιστορία
1927
Η νεαρή λυρική τραγουδίστρια Αλεξάνδρα Τριάντη έρχεται σε επαφή με τη μουσική πανδαισία της Βιέννης στην περίφημη Μουζίκφεραϊν. Επιστρέφοντας στην πατρίδα, η Τριάντη οραματίζεται να αποκτήσει η Αθήνα μια αξιόλογη αίθουσα μουσικής και ορκίζεται να πετύχει το σκοπό της.
1953
Ιδρύεται ο Σύλλογος Φίλων της Μουσικής, με στόχο τη δημιουργία μιας μεγάλης αίθουσας μουσικής και με τη στήριξη πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων της εποχής· ανάμεσά τους, ο μόλις 19 ετών Χρήστος Λαμπράκης, ο άνθρωπος που θα ταυτίσει το όνομά του με την ίδρυση και την άνθηση του Μεγάρου.
1955
Ο αρχιμουσικός Δημήτρης Μητρόπουλος διευθύνει τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης για πρώτη φορά στην Αθήνα. Τα έσοδα διατίθενται για την οικονομική ενίσχυση του Συλλόγου.
Μακέτα του κτιρίου από τον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Βουρέκα
1971
Μετά από σύσταση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, ο γερμανός ειδικός σε θέματα ακουστικής Χάινριχ Κάιλχολτς συνεργάζεται με τον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Βουρέκα και παραδίδουν την κατασκευαστική μελέτη του κτιρίου.
1976
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής τοποθετεί τον θεμέλιο λίθο.
Ο Λεωνίδας Καβάκος (βιολί) και ο Γιάννης Βακαρέλης (πιάνο) εγκαινιάζουν την Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος
1991
Το Μέγαρο εγκαινιάζει την πειραματική περίοδο λειτουργίας του· η πολυτέλεια και η τεχνολογική καινοτομία των εγκαταστάσεων, η φροντίδα στη λεπτομέρεια, και κυρίως η υπεροχή της ακουστικής στις αίθουσές του το αναδεικνύουν σε ορόσημο που θα αλλάξει το πρόσωπο της πόλης.
1991
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ
Τρεις συναυλίες συμφωνικής μουσικής εγκαινιάζουν τη λειτουργία του Μεγάρου: ο βιολονίστας και αρχιμουσικός Γιούρι Μπασμέτ με τους Σολίστ της Μόσχας και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Συμεωνίδη αποθεώνονται από το κοινό στην κατάμεστη Αίθουσα Φίλων της Μουσικής –σήμερα Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης– χωρητικότητας 1.961 θεατών.
Η εξωστρέφεια γίνεται σήμα κατατεθέν του Μεγάρου και η Αθήνα αποκτά το κύρος ενός διεθνούς πολιτιστικού κέντρου: κορυφαίες ορχήστρες, σύνολα μουσικής δωματίου, παραγωγές όπερας, ρεσιτάλ σπουδαίων ερμηνευτών, συναρπάζουν το κοινό. Η κλασική μουσική σε όλες τις μορφές και τις εποχές της αναδεικνύεται μέσα από πρωτότυπους θεματικούς άξονες και μουσικούς κύκλους.
Ο Sir Neville Mariner διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής της Καμεράτας το 2000–2001
1991
Η Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής –σήμερα διεθνώς αναγνωρισμένη ως Armonia Atenea– ιδρύεται με πρωτοβουλία του Χρήστου Λαμπράκη το 1991. Ένα πολυδύναμο σύνολο με πλούσιο καλλιτεχνικό και εκπαιδευτικό έργο και σημαντική δισκογραφία. Ο Αλέξανδρος Μυράτ, o Σερ Νέβιλ Μάρρινερ και ο Κρίστοφερ Ουόρρεν-Γκρην διατέλεσαν καλλιτεχνικοί διευθυντές της ορχήστρας. Ο Γιώργος Πέτρου είναι ο σημερινός αρχιμουσικός της.
2005
MEGARON PLUS
Ένα πρόγραμμα ουσιαστικού διαλόγου και ζύμωσης των ιδεών, με ιδιαίτερη απήχηση στους νέους. Έλληνες και ξένοι ομιλητές, εκπρόσωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας και άνθρωποι του πνεύματος συνομιλούν με το αθηναϊκό κοινό πάνω στους σύγχρονους προβληματισμούς για την πολιτική, τις θετικές επιστήμες, το περιβάλλον, τις τέχνες. Ο Rem Koolhaas ήταν ο πρώτος ομιλητής του Megaron Plus.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
Στα 30 χρόνια λειτουργίας του το Μέγαρο έχει υποδεχθεί 15 εκατομμύρια θεατές και επισκέπτες. Όσο εντυπωσιακός και αν είναι αυτός ο αριθμός, η πραγματική του αξία δεν βρίσκεται στο μέγεθός του: αποτιμάται μόνο αν πολλαπλασιαστεί με το συναίσθημα ανάτασης που νιώθει καθένας από εμάς, όταν η ομορφιά και η δύναμη της τέχνης μάς προσφέρουν τη θέαση του κόσμου από ψηλά.
Γιάννης Βακαρέλης (σολίστ) και Κριστόφ Έσενμπαχ (μαέστρος) στη συναυλία της Ορχήστρας του Παρισιού, 2002.
Θεόδωρος Κουρεντζής, Music Aeterna, 2017.
Thomas Hengelbrock, Balthasar Neumann Ensemble, 2019.
Αφιέρωμα Γιάννης Μαρκόπουλος, 2007.
Claudio Abbado, Φιλαρμονική Βερολίνου, 1998.
Ιβάν Φίσερ, Budapest Festival Orchestra, 2015.
Μελίνα Μερκούρη και Ειρήνη Καράγιαννη, «Πυλάδης» του Γιώργου Κουρουπού, σκηνοθεσία Διονύσης Φωτόπουλος, 1992.
Joshua Bell, 2010.
Anne-Sophie Mutter, Chamber Orchestra Vienna-Berlin, 2019.
Ρενέ Φλέμινγκ, 2011.
Μάνος Χατζιδάκις, 1991.
Θόδωρος Αντωνίου.
Μίκης Θεοδωράκης, 1998.
Sviatoslav Richte, 1993.
Seiji Ozawa, 1998.
Διονύσης Σαββόπουλος και Ελένη Βιτάλη, «Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα», Κήπος του Μεγάρου, 2016.
Maurizio Pollini, 1999.
Yuri Temirkanov, Φιλαρμονική Αγίας Πετρούπολης, 2022.
Daniele Gatti, 2015.
«Ο Νάνος» του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ, Σκηνογράφος ο Γκόντφρηντ Πιλτς, 2007.
Λεωνίδας Καβάκος.
Zubin Mehta, Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ, 2016.
H Marlis Petersen στο «Νάνο» του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ, 2007.
«Τραβιάτα» του Τζουζέππε Βέρντι, κοστούμι του Νίκου Γεωργιάδη, 2004.
Θάνος Μικρούτσικος, «Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή», Κήπος του Μεγάρου, 2015.
Δημήτρης Σγούρος.
«Η Επιστροφή της Ελένης» των Θάνου Μικρούτσικου και Χρήστου Λαμπράκη, κοστούμι του Δαμιανού Ζαρίφη, 1999.
«Η Επιστροφή της Ελένης» των Θάνου Μικρούτσικου και Χρήστου Λαμπράκη, κοστούμι του Δαμιανού Ζαρίφη, 1999.
