Η μουσική εξέλιξη μοιάζει με σκυταλοδρομία: η σκυτάλη περνάει από την έμπνευση στην πρωτοπορία, και η μουσική εξελίσσεται. Στις αρχές του 20ού αιώνα συνθέτες όπως ο Βαρέζ και λίγο αργότερα ο Μεσσιάν άρχισαν να απομακρύνονται συνειδητά από τον ρομαντισμό του παρελθόντος, αφήνοντας τη φαντασία τους ελεύθερη να δημιουργήσει νέες συνηχήσεις και ηχοχρώματα. Από αυτούς πήρε τη σκυτάλη ο Ιάννης Ξενάκης, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του στην παγκόσμια μεταπολεμική μουσική. Και ενώ η δική του διαδρομή ξεκίνησε από μια στροφή στην ελληνική μουσική παράδοση, μέσα από τη διερεύνηση των σχέσεων μουσικής, αρχιτεκτονικής και μαθηματικών, σύντομα εκτοξεύθηκε σε αδιανόητα μονοπάτια, δαιδαλώδη αλλά και συναρπαστικά. Το ανήσυχο πνεύμα το πρωτοπόρου έλληνα συνθέτη βρίσκει άξιους συνεχιστές στον Γάλλο Πασκάλ Ντυσαπέν, στον Μεξικανό Χούλιο Εστράδα και σε πολλούς νέους σύγχρονους δημιουργούς.
